De wet Nijboer (of Wet maximering huurprijsverhoging geliberaliseerde huurovereenkomsten) beperkt de jaarlijkse huurverhogingen in de vrije huursector. De wet is door RIGO geëvalueerd op basis van kwantitatief en kwalitatief onderzoek. Daarbij is onderzocht of het hoofddoel, het tegengaan van hoge huurverhogingen, is behaald en welke neveneffecten de wet heeft.
Een verrassende uitkomst van de evaluatie is dat het aantal en percentage huurverhogingen boven het gestelde maximum van inflatie plus 1 procentpunt is toegenomen sinds invoering van de wet. De meeste ‘te hoge’ huurverhogingen liggen tussen de 1 en 1,5 procentpunt boven inflatie. Tegelijkertijd is het aantal ‘zeer hoge’ huurverhogingen van 2,5 procentpunt boven inflatie wel afgenomen.
Ondanks deze uitkomst blijkt uit interviews dat verhuurders, met name institutionele verhuurders en woningcorporaties, er belang bij hebben zich aan de wet te houden. Ook blijkt dat de impact van de wet op het verdienvermogen van verhuurders zeer beperkt is. Als reactie op de extreme inflatie is vorig jaar de wet aangepast en wordt de maximale huurverhoging bepaald door de laagste van inflatie plus 1 procentpunt of CAO-lonen plus 1 procentpunt. Dit zorgt wel voor onzekerheid bij verhuurders. Op langere termijn kan bij grotere schommelingen in inflatie en lonen de huurverhoging achterblijven bij prijsontwikkelingen.
Voor huurders is de wet van waarde, het biedt zekerheid in een zeer bewegelijke huurmarkt. Maar ondanks het hoge aantal te hoge huurverhogingen was het aantal procedures bij de Huurcommissie een stuk lager dan verwacht. Dit kan te maken hebben met de afhankelijke positie van huurders ten aanzien van verhuurders, wat ook ruimte biedt voor opportunistisch gedrag van verhuurders.
De minister heeft in een brief aan de Tweede Kamer laten weten naar aanleiding van de evaluatie de wet te willen verlengen. Daarbij wordt dan enkel gekeken naar de CAO-loonontwikkeling. Ook geeft de minister aan te zullen kijken hoe de naleving van de wet verbeterd kan worden.